Pozwól sobie być niedoskonałym

Takie sygnały płyną do nas zewsząd nie tylko z najbliższego otoczenia tj. szkół, miejsc pracy, często od rodzin, głównie jednak z różnego rodzaju mediów, których siła i zasięg przekazu stają się coraz bardziej znaczący głównie dla średniego i młodszego pokolenia.

Warto zauważyć, że człowiek posiada umiejętności i możliwości wyboru, jeśli je w nim wykształcono; głównie w rodzinie i przez inne osoby znaczące w jego środowisku i wspólnocie, której jest członkiem.

Samo dążenie do doskonałości to podstawa rozwoju, jeśli nie jest obarczone narzucaniem nikomu, pozytywne moralnie tzn. służy tej osobie i innym wokół.

Absolutnie nie musi, aczkolwiek wszyscy się o to ocierają. Bardzo duże znaczenie ma ilość czasu spędzanego na portalach społecznościowych. Od mocy i umiejętności w stawianiu sobie granic ,zależy na ile im ulegną; lub odnajdą te pasje i zainteresowania, które ich pozytywnie rozwiną. To posłuży im i otoczeniu i też generalnie społeczeństwu.

Zdecydowanie negatywnie. To pycha, czyli uczucie, że jestem lub mogę być idealnym. Zachowanie umiaru w każdej dziedzinie życia jest podstawą zdrowia psychicznego, czyli dobrego samopoczucia, szacunku dla drugiego człowieka, również nie idealnego.

Prawdopodobnie dlatego, że ich tak wychowano, tzn. sami byli tak traktowaniu przez swoich rodziców; lub upatrują w dobrych ocenach dziecka swój sukces. Ponadto dziecko słabo uczące się jest w hierarchii społecznej jako słabsze, porzucone, odrzucone. Zjawisko to jest bardzo krzywdzące dla nich. Obowiązkiem szkół i rodzin jest dostosowanie wymogów do jego możliwości rozwojowych. Uwaga dzieci nie w pełni sprawne intelektualnie są niezwykle wrażliwe emocjonalnie.

Paradoksalnie od czasu, gdy dostęp do dóbr materialnych i mediów stał się bardziej powszechny, leży to w ludzkiej naturze, żeby się wyróżniać. Zapominamy o tym, że nienależnie jak będziemy zaskakiwać swoim wyglądem, elokwencją, wiedzą itd. pozostaniemy jednym z wielu ludzi. Rzeczywiście każda istota ludzka to inny mały wszechświat, absolutnie wyjątkowy. Nawet bliźniaki jednojajowe zachowują się i czują nieco inaczej.

Oczywiście, że nie musi, a często nawet nie chce. To zależy od cech osobowości kształtowanej przez historię jego życia. Głównie w dzieciństwie i młodości przez rodzinę, najbliższe odroczenie oraz od wydarzeń od nikogo niezależnych.

Zdrowa rywalizacja np. w pracy, bo dzięki temu możemy więcej osiągnąć. Choroba może zacząć się, gdy przedkładamy pracę nad dbaniem o własne zdrowie, to jest stan swojego serca, umysłu i ciała. Jest bardzo cienka linia pomiędzy zdrową rywalizacją a chorobą.

Nie ma nic wstydliwego w szukaniu pomocy u specjalisty i nie znaczy to, że jesteśmy gorsi. W wielu krajach chodzenie do psychologa jest normalne, nie napiętnowane. Jeśli mamy problemy natury psychicznej pamiętajmy, że także lekarz może nam pomóc poradzić sobie z tym bólem.

Konieczna jest świadomość, że media bardzo często manipulują rzeczywistością. Bądźmy ostrożni, zbadajmy na ile są one wiarygodne. Weryfikujmy ich przekaz w swojej wspólnocie, której ufamy.