OTWÓRZMY DRZWI ZDROWIU PSYCHICZNEMU !!!

Komunikat o możliwościach ograniczania i eliminowania skutków kryzysów psychicznych w oparciu o nowe metody pomocy.

        Główną przyczyną występowania zaburzeń psychicznych : nerwic, depresji a także psychozy (schizofrenia, choroba afektywna dwubiegunowa i inne) są doświadczane przez osoby uwrażliwione (tj. wcześniej już poranione) np. utratą bliskiej osoby, pozycji społecznej, doświadczeniem przemocy i innych, skutkuje to utratą nadziei na odzyskanie sensu życia, w konsekwencji wystąpieniem objawów zaburzeń psychicznych. Ostatnio bardzo częstym problemem są myśli samobójcze, głównie wśród młodzieży.

Jedyną adekwatną odpowiedzią na potrzeby człowieka w takiej sytuacji ważne jest szybkie zidentyfikowanie przyczyn wystąpienia takiego stanu i włączenie działań umożliwiających odzyskanie poczucia bezpieczeństwa, własnej wartości, a tym samym odzyskanie godności.

Metody takie jak farmakoterapia czy elektroterapia nie mogą być trwale skuteczne, jeśli pokrzywdzonej osobie nie zapewnimy poczucia bezpieczeństwa, płynącego z pełnego szacunku i dbałości o jej godność, obecności w jej otoczeniu osób współodczuwających, budzących zaufanie, wzmacniających ich zdeptane poczucie godności. Są to przede wszystkim najbliżsi tzn. przyjaciele i osoby z autorytetem społecznym (np. szef, nauczyciel, psychiatra i psycholog, terapeuta).

Najlepszą możliwość pomocy osobom w kryzysie daje zorganizowanie w jak najszybszym terminie od momentu wystąpienia pierwszych objawów spotkania w wyżej opisanym gronie, prowadzonym przez osobę przygotowaną do przeprowadzenia go. To działanie jest pierwszym krokiem – „pierwszą pomocą” , która inicjuje proces leczenia  w idei Otwartego Dialogu tj. szukanie rozwiązania poprzez wspólne spotkania służące identyfikacji przyczyn kryzysu, a następnie sposobów prowadzących do rozwiązania go. Pomoże to w odkryciu możliwości złagodzenia i następnie ustąpienia lęku, niepokoju i pochodnej temu utraty poczucia bezpieczeństwa oraz innych objawów kryzysu. Wskazane jest też indywidualne wzmacnianie metodą Reanimacji Emocjonalnej osoby pokrzywdzonej.

Zranienia, których konsekwencją są zaburzenia psychiczne, zawsze pochodzą z doświadczenia (przeżycia) czegoś złego w relacji / relacjach z innymi osobami. Często także w relacji z osobami bliskimi, gdy zranienia te zupełnie nie wynikają z ich intencji. Znacznie jednak zaburzają poczucie bezpieczeństwa, kompetencji, autonomii i godności osoby cierpiącej.

Człowiek jest istotą społeczną, jego życie i rozwój jest absolutnie zależny od środowiska, w którym dorasta, zarówno rodzinnego jak i społecznego.

Jeśli w tych relacjach doświadczy czegoś złego w znaczącym natężeniu lub jeśli dzieje się to przewlekle, skutkiem są objawy zaburzeń psychicznych w różnym nasileniu. Stan ten może być naprawiony / uleczony w zrównoważony, prowadzący do odzyskania zdrowia sposób, tylko przez osoby, które budzą jego zaufanie.

Dzieje się to poprzez okazanie serca, zrozumienia, współczucia oraz prowadzenie działań eliminujących zagrożenie, z zaangażowaniem i autentycznym wsparciem w tym procesie.

Jednak jeśli osoba w kryzysie jest umieszczona w szpitalu otrzyma tylko lekarstwa podawane mu w obcym, budzącym lęk otoczeniu wywierającym na nim presję, działającym często wbrew jego woli, uniemożliwiającym mu obecność najbliższych to wówczas konieczne jest podawanie większych dawek leków tłumiących jego świadomość, ograniczających samodzielność co wiąże się z przykrymi działaniami ubocznymi leków i izolacją od otoczenia.

Ponadto osoba umieszczona jest w szpitalu, na sali wśród innych pacjentów narażona jest na doświadczanie ich cierpień, protestów, pobudzenia a nawet agresji. Tłumienie tych zachowań następuje poprzez upokarzające unieruchomienie, korygujące uwagi personelu i innych osób.

W wyniku tego inni pacjenci narażeni są na przewlekle powtarzający się stres, bo muszą być tego świadkami. Skutkuje to adaptacją do tych sytuacji, więc co najmniej zobojętnieniem na sygnały cierpienia.

Także pomoc ambulatoryjna tzn. poradniana obfituje w wiele trudności dla pacjenta i personelu. Pacjent przyjmowany na ogół po długim okresie oczekiwania na wizytę, nawet bardzo życzliwie doświadcza badania psychiatrycznego czyli właściwie „przesłuchania”. Dotyczy ono występowania problemów i trudności w jego życiu a prowadzone jest przez zupełnie obcego mu człowieka. Oczywiste jest, że trudno o możliwość aby w tej sytuacji pacjent poczuł się bezpiecznie i ujawnił te treści, które są zwykle najważniejsze i najbardziej raniące emocjonalnie.

Lekarz ma ograniczone możliwości tak zaangażowanej pomocy, gdyż ogranicza go czas, obowiązek identyfikacji objawów, postawienie diagnozy oraz zaproponowanie leczenia a także sporządzenia sformalizowanego sprawozdania z wizyty. Nie łatwo jest także psychologom, którzy pracują w oparciu o kontakt werbalny i pozawerbalny, ograniczony okolicznościami takie jak określony czas wizyty i ww. procedury.

Podsumowując, wprowadzenie w system pomocy osobom dorosłym doświadczającym kryzysu, oczywiście także dzieciom i młodzieży, metody Otwartego Dialogu będzie owocować znacznie szybszym ustąpieniem kryzysu oraz ograniczeniem przymusowej hospitalizacji i znacznym zwiększeniem motywacji do korzystania z opieki w Zespołach Leczenia Środowiskowego. Jest ona znacznie lepiej dostosowana do potrzeb pacjenta i jego bliskich (skuteczniejsza).

        Prowadzi do znacznego obniżenia kosztów społecznych. Wprowadzenie metody Otwartego Dialogu oraz nowo rozpowszechnianej metody „Reanimacji Emocjonalnej” niewątpliwie przyniesie korzyści dla społeczeństwa w wielu wymiarach : po pierwsze – humanizację metod leczenia psychiatrycznego i po drugie to co bardzo ważne obniżenie kosztów społecznych leczenia – ekonomicznych !

Przede wszystkim istnieje szansa na wyeliminowanie szkodliwych społecznie mitów krążących wokół zaburzeń i schorzeń dotyczących psychiki (stygmatyzacji) oraz postawienie na pierwszym planie podstawowych wartości takich jak szacunek, godność dla każdego człowieka  i zachowaniem zdroworozsądkowych norm współżycia w społeczeństwie.